چگونه پل‌های جاده‌ای را ایمن کنیم؟

نکات مهم در مورد پل جاده ها:

کف راه در طرفین پل های جاده ای شامل سواره رو و شانه های همسطح آن است. وضعیت سواره رو و شانه ها را باید در روی پل حفظ کرد یعنی از پهنای آن دو نکاست و آنها را همسطح نگاه داشت، به عبارت کامل تر ضوابط حاکم بر تعیین وضع هندسی کف راه در محل پل باید همانند قسمتهای عادی راه باشد. اگر در محل پل پهنای سواره رو یا شانه کاهش پذیرد، یا به جای شانۀ همسطح پیاده رو پله دار (پیاده رو جدول دار یا غیر همسطح) در کنار سواره رو قرار گیرد، ایمنی مطلوب فراهم نخواهد بود. تأمین شرایط لازم برای ایمنی مطلوب یاد شده در تعداد قابل توجهی از موارد، به علل زیر امکان پذیر نگردیده است:

• پلهای بزرگ طولانی که نیاز قطعی به پیاده رو دارد، از شمول ضرورت تأمین شانه همسطح مستثنا شده است  زیرا احداث توأم شانۀ همسطح و پیاده رو، بار سنگینی را بر هزینه ها تحمیل می کند.

• بسیاری از پل‌های جاده ای بزرگ ساخته شده در کشور فاقد شانۀ همسطح هستند و در کناره سواره رو، پیاده رو پله‌دار در نظر گرفته شده است. مجموع پهنای سواره رو و پیاده رو در اغلب موارد برابر با مجموع پهنای سواره رو و شانه در قسمتهای عادی راه می‌باشد.

• برای افزایش ظرفیت و رفع تنگناهای ترافیکی بعضی از راه‌ها، تعریض آنها مد نظر قرار گرفته و عملیات مربوط به قسمت‌های عادی راه در خاکریزها، برش‌ها و پل‌های کوچک اجرا شده، ولی تعریض پل‌های بزرگ غالباً به علت کمبود اعتبار انجام نگردیده است. در این وضعیت معمولاً پهنای سواره رو پل نیز نسبت به قسمت‌های عادی راه کاهش دارد.

با آنکه از نظر آثار ترافیکی هر پلی که پهنای سواره رو و شانۀ همسطح آن کمتر از قسمتهای عادی راه باشد، پل کم عرض یا پل باریک به حساب می آید، در اصطلاح فعلی دست اندرکاران راه کشور، پل کم عرض معمولاً گویای حالتی است که عرض سواره رو کمتر از قسمتهای عادی راه باشد.

درهمه پل‌های کوچک و پل‌های بزرگ کوتاه (طول کمتر از 100 متر )، باید پهنای سواره رو و شانۀ همکف، همانند قسمتهای عادی راه باشد و در صورت ضرورت، پیاده رو جداگانه منظور شود . در پل‌های بزرگ طویل (درازای 100 متر و بیشتر)، چنانچه تأمین پیاده رو ضروری باشد، می توان از شانۀ همکف صرفنظر، و به جای آن پیاده رو مناسب احداث نمود.